Florentijnse codex

De Florentijnse Codex is een set van 12 boeken gecreëerd onder de supervisie van Bernardino de Sahagún tussen (ongeveer) 1540 en 1585. Het is een kopie van het originele bronnenmateriaal dat nu verloren is gegaan, waarschijnlijk vernietigd door de Spaanse autoriteiten die De Sahagúns manuscripten in beslag hadden genomen. De originele bronnen waren verslagen van conversaties en interviews met inheemse bronnen in Tlatelolco, Texcoco, en Tenochtitlan.

De Florentijnse codex is hoofdzakelijk een Nahuatl-tekst, geschreven door drietalige Azteekse studenten van De Sahagún in het Nahuatl, Spaans en Latijn. De Nahuatl-tekst is geschreven aan de rechterzijde van de codex. Secties van deze tekst zijn vertaald in het Spaans en in de linkerkolom geschreven. Nochtans zijn veel secties niet vertaald en sommige alleen samengevat in een vertaling. In plaats daarvan heeft de Florentijnse codex ruwweg 1.800 illustraties die door de Azteekse tlacuilos zijn aangebracht door middel van Europese technieken. Sommige Spaanse vertalingen zijn door De Sahagún gecensureerd of herschreven.

Misschien wel meer dan andere bronnen is de Florentijnse codex een hoofdbron geweest om een beeld te krijgen van het Azteekse leven in de jaren voor de Spaanse verovering van Mexico, ondanks dat een complete kopie van de codex inclusief alle illustraties pas na 1979 werd gepubliceerd. Tot die tijd waren er alleen gecensureerde en herschreven Spaanse vertalingen beschikbaar.